Γενίτσαροι και Κανίβαλοι, 9.1.2019

Zoυμε σε μια εποχή κατά την οποία όσο στην ειδική όσο και στη γενική συνθήκη ευημερούν οι άνθρωποι που έχουν αναγάγει τους τίτλους(ακόμη και δεν τους έχουν) σε πρότυπο ζωής και αφοσίωσης.

Ζουν δηλαδή στην αμφισημία μιας άλλης πραγματικότητας. Ώριμοι άνθρωποι με έπαρση και γνώμονα μόνο το αρρωστημένο “φούσκωμα”, άλλα λένε, άλλα κάνουν και άλλα σκέφτονται.

Άσε που άμα δεν έχουν και τους τίτλους, ζουν σε μια τραγικότητα που τους κάνει αγνώριστους και σε πολλές περιπτώσεις κωμικούς. Υπάρχει σε αυτή όμως την κατηγορία μια υποκατηγορία, οι λεγόμενοι Κανίβαλοι και Γενίτσαροι που κινούνται με ευεξία από την μια πλευρά του “ποταμιού” στην άλλη. Θυμίζοντας τους μπαμπουίνους που φεύγουν από τη μια χουρμαδιά για να πάνε στην άλλη αναζητώντας περισσότερους χουρμάδες. 

Στην πολιτική συγκυρία του σήμερα παρουσιάζονται γεγονότα και σκηνικά που θυμίζουν την ιστορία με τον κανιβαλισμό της αράχνης. Στο στρατόπεδο του “παλαιοντολογικού εκσυγχρονισμού” υπάρχουν “αράχνες” που απλώνουν τον ιστό τους στην ίδια γειτονιά με τους “παλαιοντολόγους εκσυγχρονιστές” για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Αν προσθέσουμε και τις “αράχνες” που έρχονται από άλλες γειτονιές ψάχνοντας για να απλώσουν τον ιστό τους καταλαβαίνετε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα.

Ευτυχώς που ο κλάδος της βιολογίας και ιδιαίτερα το κομμάτι της εξελικτικής βιολογίας, μας δίνουν χρήσιμα στοιχεία για τη μορφή και την δομή του πολιτικού κόσμου.

Η πολιτική αποτελεί τον καθρέπτη της κοινωνίας, πιθανώς και σε κάποια σμίκρυνση, με τους ανθρώπους να φαγώνονται για να επιβιώσουν και αναδειχτούν στην δολοφονική αρένα της πολιτικής. 

Άσε, που σήμερα ζούμε σε μια εποχή που εύκολα παριστάνουμε τον εξεγερμένο, δηλώνοντας “ανυπακοή” σε εκείνον που μέχρι χτες, ασυναίσθητα ακόμη και στο τηλέφωνο μιλούσαμε σε στάση προσοχής, όπως εκείνον που μέχρι χτες τιμητικά προσκαλούσαμε στο σπίτι μας για να συνεορτάσουμε. 

Η αρρώστια του ηγεμονισμού είναι κάτι αθεράπευτο. Η κατηγορία που προαναφέραμε (και η υποκατηγορία) αναγορεύεται σε ιερή αγελάδα που διαχειρίζεται τις ζωές όλων μας. Προσφέροντας σανό...

Μια “ηγετική” αντίληψη που εκλαμβάνει την πιθανή φοβία μας ως μια “εικαζόμενη συναίνεση”που θα έπρεπε κανονικά να ξαφνιάζει.

Μια πλειοψηφία που κυριαρχεί σε μια πλειοψηφία, με την μειοψηφία κατά ένα παράξενο λόγο να μην έχει συναίσθηση του ρόλου και της δύναμης της, αφήνοντας κάποιους να αποφασίσουν για εκείνους, χωρίς εκείνους. 

Δέσμιοι της συνθήκης οι άνθρωποι της μειοψηφίας, θα έπρεπε να θυμίζουν το “φτωχό” που για τη γνωστή δραστηριότητα περιμένει το γύρισμα του “τροχού” για να χαρούν αλλά βλέπετε ο “τροχός” δεν κάνει σήμερα ...χάρες.

Μια μειοψηφία που στην Ελλάδα μέχρι το 2015 είχε τον ρόλο του “εγκαλούντα”. Χωρίς να αποκτά από τα τεκταινόμενα κάθε μορφής και είδους αποστάσεις διακριτές. Το συμφέρον της πρώτα και πάνω απ΄ όλα.

Όμως για την προαναφερόμενη κατηγορία, όσο και για κάποιους άλλους που είναι ένα παράξενο αποδημητικό είδος “Λαιστρυγόνα” κομμουνιστή και υπέρ-επαναστάτη, ισχύει η παρακάτω εξίσωση. “Στο μικρό αυτό χώρο γνωριζόμαστε όμως όλοι. Σαν τους καλογέρους του ίδιου μοναστηριού. Ξέρουμε τους “γούμενους” που χοροστατούσαν σε χειροτονίες διάκων σε “επίσκοπο”. Δεν έχουμε ξεχάσει βλέπεις με ποιο τρόπο τρύγαγαν τη γύρη αφήνοντας τους στήμονες για τους χορτοφάγους της Μάνης και μένει χαραγμένο στη μνήμη μας ποιοι ανέβηκαν στην πολιτική ιεραρχία με “ασανσέρ” χωρίς ενδιάμεση στάση.