Χαρίλαος Φλωράκης (-Μια άγνωστη ιστορία), 21.9.2016

Χαρίλαος Φλωράκης

                        (Μια άγνωστη ιστορία)

Ήταν ένας «δύσκολος» και παράξενος άνθρωπος.

Με ορίζοντα  και ορόσημο μια άλλη εποχή, απ΄αυτή τον γνωρίσαμε, τον γνωρίσατε στην κεντρική πολιτική σκηνή και όχι μόνο.

Την εποχή του Εμφυλίου, την εποχή του περάσματος στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και τις εκεί πολιτικές και κατ΄επέκταση … ιδεολογικές διεργασίες.

Μια εποχή την οποία «κουβαλούσε» μαζί του (μυαλό-πολιτική σκέψη), όταν εμφανίστηκε μετά την πτώση της Χούντας και την νομμοποίηση του ΚΚΕ στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.

Με ένα κόμμα το  οποίο ήταν στο ελάχιστο δυνατό (τουλάχιστον στο εσωτερικό επίπεδο) συνδεδεμένο με την πολιτική πραγματικότητα, γεγονός που έκανε κάτι παραπάνω από επιτακτική την ανάγκη για ανασυγκρότηση.

Έπρεπε να αναζητηθούν και το βασικότερο να βρεθούν το συντομότερο δυνατό τα πολιτικό-ιδελογικά «στελέχη», τα οποία θα αναλάμβαναν το δύσκολο ρόλο της διαμόρφωσης του κόμματος στις νέες συνθήκες.

«Στελέχη», που μπορεί να είχαν  μικρότερη ή μεγαλύτερη παρουσία στον αντιδικτακτορικό αγώνα.

«Στελέχη», τα οποία για να ακριβολογούμε έγιναν στελέχη, τα οποία βρίσκονταν σε κάποιο παράνομο ή ημι-παράνομο μηχανισμό.

«Στελέχη» που συμμετείχαν σε ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς της εποχής, είδαν “φως” στο ΚΚΕ διαβλέποντας μια πολιτική «πόρτα» για την προσωπική τους ανέλιξη.

«Στελέχη» που κατά την περίοδο  της δικτακτορίας είχαν βασανιστεί σκληρά και ο κόσμος έβλεπε στο πρόσωπο τους ένα άνθρωπο που είχε τις δικές τους παρακαταθήκες και πολιτικές προσλαμβάνουσες.

Γεγονός που όπως άλλωστε πρέπει να θεωρείται φυσιολογικό προδίκαζε μελλοντικές επιτυχίες και πιθανές αποτυχίες.

Με το πολιτικό “μάτι” και την πολιτικη “όσφρηση” του Χαρίλαου, να κρίνεται πως για πολλούς λόγους δεν πρέπει να μείνουν αναξιοποίητες.

Στις εκλογές του 1974, τις πρώτες τις Μεταπολίτευσης, ο Χαρίλαος ήθελε νέα πρόσωπα (το ορθό), για να μπορέσουν να κατεβούν ως υποψήφιοι στις επικείμενες εκλογές.

Ένα από τα πρόσωπα που έπρεπε πάση θυσία να είχαν πολιτικό ρόλο στις εκλογές εκείνες ήταν και ο Κώστας Κάππος.

Πρόσωπο βαθύτατα βασανισμένο στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και στο Μπογιάτι, ο Χαρίλαος ήξερε πως πάση θυσία έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή.

Της πολιτικής (κομματικής) και κοινοβουλευτικής ζωής.

Ο Χαρίλαος τον “ήθελε” βουλευτή την κρίσιμη από πολλες απόψεις εκείνη στιγμή.

Ο ίδιος τότε του είχε δηλώσει επίσημα, ανεπίσημα και σε όλους τους τόνους, πως δεν ήθελε να γίνει βουλευτής και μάλιστα ούτε ήθελε να είναι υποψήφιος.

Ο Χαρίλαος ήξερε και ήθελε με κάθε τρόπο να είναι.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Κάπως έτσι, με γεγονότα και καταστάσεις που λίγοι γνώριζαν, έγινε βουλευτής του ΚΚΕ ο Κώστας Κάππος.

Μια άγνωστη ιστορία.

Με πολιτικά και όχι μόνο χαρακτηριστικά.

Κατάστασεις και αποτελέσματα μιας άλλης εποχής, που κάποτε θα πρέπει να γίνει πολύ περισσότερο γνωστή…