Ένας ποδοσφαιριστής-καπετάνιος του ΔΣΕ, 23.9.2016

Ένας ποδοσφαιριστής-καπετάνιος του ΔΣΕ

Αποτέλεσε μια από τις περιπτώσεις ποδοσφαιριστών με έντονη πολιτική δράση σε δύσκολα χρόνια όπως αυτά του Εμφυλίου.

 
Επαιξε μπάλα στον Ολυμπιακό Πατρών και θεωρείται ένα από τα καλύτερα σέντερ-φορ που πέρασαν μέχρι και  σήμερα από την ομάδα.
Μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα, με έντονο το στοιχείο της διείσδυσης στην αντίπαλη περιοχή, κάτι το οποίο εφάρμοζε και στην αντάρτικη- παρτιζάνικη τακτική του.
Ο λόγος για τον Νίκο Πολυκράτη (Καπετάν Νικήτα), τυπογράφο στο επάγγελμα ο ο οποίος γεννήθηκε στη Μικρά Ασία το 1916.Μετά την καταστροφή του 1922 ήλθε με τους γονείς του στην Πάτρα και εγκαταστάθηκε στη συνοικία των Προσφυγικών.
Στο γήπεδο των Προσφυγικών, ένα από τα παλαιότερα της Ελλάδας, το οποίο διαμορφώθηκε το 1926 και πήρε αρχικά το όνομα “Γήπεδο Ολυμπιακού”, έδωσε μαθήματα υψηλής ποδοσφαιρικής τεχνικής.
Στις 17 Οκτωβρίου 1927 στα επίσημα εγκαίνια του γηπέδου έγινε φιλικός αγώνας μεταξύ Ολυμπιακού Πατρών και Ολυμπιακού Πειραιώς με την πατρινή ομάδα να κερδίζει με το μοναδικό 4-1.
Τον Αύγουστο του 1945 ο Νίκος Πολυκράτης μένει για δύο μήνες στο Αιγινίτειο Νοσοκομείο στην Αθήνα ύστερα από επίθεση παρακρατικών οι οποίοι του  προκάλεσαν δολοφονικά χτυπήματα στο κεφάλι.
Συνδυασμός ολοκληρωμένου πολιτικά και ποδσφαιρικά ανθρώπου.
Αξίζει να κατατεθεί ένα γεγονός που αναδυκνύει την πολεμική-στρατηγική του δυνότητα.
Σύμφωνα με το φύλλο της Καθημερινής(23/3/1944),μπήκε στην Πάτρα επικεφαλής μιας ομάδας ανταρτών που ήταν ντυμένοι με ρούχα ταγματασφαλιτών και “χτύπησε” τους συνεργάτες των Γερμανών που ήταν εγκατεστημενοι σε συγκρότημα σχολείων στα Ψηλά Αλώνια.
Στις αρχές του 1946 έφυγε για το Μπούλκες, επιστρέφοντας στην Πελλοπόνησο μαζί με την ομάδα του Σεφανου Γκιουζέλη στις αρχές Ιανουαρίου 1948.
Ικανότατο πολιτικό και στρατιωτικό στέλεχος, έδρασε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στην Αχαϊα και στην Ηλεία, φτάνοντας μέχρι το βαθμό του στρατιωτικού διοικητή τμήματος.
Σκοτώθηκε μετά από προδοσία στην περιοχή Ρουπακιά του νομού Αχαϊας τον Μάρτιο του 1949.
«Τα κεφάλια τους τα κόψανε, τα γυρίζανε στα χωριά, για παραδειγματισμό κι ύστερα τα πετάξανε στα σκυλιά», σύμφωνα με το βιβλίο της Ναταλίας Αποστολοπούλου: “Δε δουλώνω…….δεν απογράφω.” Eκδόσεις  Σύγχρονη Εποχή.
Σύμφωνα,επίσης με διηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων από τη Ρουπακιά, τα σώματα (ακέφαλα) του Καπετάν Νικήτα και του συντρόφου του Καπετάν Πολυκράτη (σκοτώθηκαν μαζί), τα μετέφεραν αρχικά στη Χαλανδρίτσα μεγάλο χωριό της περιοχής και αργότερα τα έθαψαν κάπου εκεί κοντά.
Η μητέρα του Μαρία Πολυκράτη, ήτην εξόριστη σε νησί του Αιγαίου όταν σκότωσαν το γιό της.Την κάλεσαν την ίδια μέρα στο γραφείο του στρατοπέδου για να της ανακοινώσουν τα νέα και για να την εκφοβίσουν.
«Ξεβρώμισε ο τόπος από το γιο σου τον λήσταρχο. Ησυχάσαμε κι εμείς, σκοτώθηκε, κατάλαβες; Άντε να κάνεις κι εσύ καμία δήλωση να πας σπίτι σου να ησυχάσεις», της είπαν.
«Το παιδί μου είναι λήσταρχος, είναι ήρωας του Αλβανικού Μετώπου και…….». Δεν την άφησαν να ολοκληρώσει τη φράση της, την πέταξαν έξω με τις κλωτσιές.
Το άγαλμα του που υπάρχει από το 2005 στην Πλατεία Ελευθερίας στα Προσφυγικά βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση, όπως άλλωστε και το γήπεδο των Προσφυγικών.
Ένα μικρό δρομάκι κάπου κοντά στο γήπεδο φέρει το όνομα του.
Μικρές τιμές για ένα τόσο σπουδαίο άνθρωπο.
Το γήπεδο των Προσφυγικών, μήπως ήλθε η ώρα να μετονομαστεί σε “Νίκος Πολυκράτης”.
Aς το δει η δημοτική αρχή της Πάτρας.
Αξίζει τον κόπο!!


Από το Blogger.