Ισπανία - ΕΤΑ, Μια απίθανη απαγωγή, 24.9.2016

Ισπανία

ΕΤΑ

    Μια απίθανη απαγωγή 

Αποτέλεσε  έναν από τους διασημότερους γκολτζήδες στην Ισπανία από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, μέχρι τις  αρχές της δεκαετίας του 1980. Πρώτος σκόρερ σύμφωνα με το περιοδικό Marca κατά τις  περιόδους: 1973-1976, 1979-1980 με τη φανέλα της Σπόρτιγκ Χιχόν και 1980-1981, 1981-1982 με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα.

Μέχρι και σήμερα κατέχει τη θέση του όγδοου σκόρερ  στην Ισπανική Λίγκα με 165 γκολ τα οποία σημείωσε κυρίως με τη  φανέλα της δεύτερης.

Ο λόγος  για τον Ενρίκε Κάστρο Γκονζάλεζ γνωστό και ως Κουίνι, ο οποίος έμεινε στην ιστορία και για άλλους εκτός από τους ποδοσφαιρικούς λόγους.

Πολιτικούς και ίσως λιγότερο ιδεολογικούς.

Το βράδυ της 1^ης Μαρτίου  του 1981 λίγες ώρες μετά το τέλος του αγώνα μεταξύ Μπαρτσελόνα και Αλικάντε το σκορ του οποίου έληξε με 6-0 υπέρ της Μπαρτσελόνα (με δύο για άλλους και τρία για άλλους γκόλ του Κουίνι) αρχίζει η περιπέτεια του.

Τον απαγάγουν Βάσκοι αντάρτες της ΕΤΑ (Βασκική γη και Ελευθερία- τα αρχικά της) όπου τον κρατούν αιχμάλωτο για  25 μέρες. Τελικά μετά από μια θεαματική επιχείρηση της Ισπανικής Αστυνομίας βρίσκεται ελεύθερος κάπου στα περίχωρα της ισπανικής πόλης Σαραγόσα.

Μια απαγωγή με πολλά και παράξενα συνδυασμένα χαρακτηριστικά μεταξύ τους.

Ο στόχος: Ένας ποδοσφαιριστής που κέρδισε τα πάντα(λίγους τίτλους….)   στην Ισπανία. Από τις μικρότερες ομάδες (Ενσιντένσα), μετά πέρασμα στη Σπόρτινγκ Χιχόν με την οποία πέτυχε 148 γκολ  σε 287 παιχνίδια.

Το πέρασμα στις αρχές  της δεκαετίας του ΄80 στη Μπαρτσελόνα και η δυνατότητα για να  αναδείξει το ταλέντο του, παρότι ήταν στην ηλικία των 31 χρονών.

Αναδεικνύεται σε  κορυφαίο σκόρερ του πρωταθλήματος, αλλά το γεγονός της απαγωγής, φέρνει τον ίδιο όσο και τους “mes que un club”πίσω στις αγωνιστικές υποχρεώσεις  της χρονιάς.

Οι Καταλανοί χάνουν το πρωτάθλημα το οποίο παίρνει η Ρεάλ Σοσιεδάδ  η οποία κερδίζει με διαφορά τερμάτων  τη δεύτερη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η Μπαρτσελόνα καταλήγει στην τρίτη θέση, κερδίζοντας το Κύπελλο Ισπανίας κόντρα στη Σπόρτιγκ Χιχόν.

Την περίοδο 1981-1982 τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο, Κερδίζουν το Κύπελλο Κυπελλούχων, κόντρα στη Σταντάρ Λιέγης στον τελικό που έγινε στο “σπίτι” τους  στο  Καμπ-Νου με σκορ 2-1.

Ο Κουίνι σκοράρει το αποφασιστικό γκολ που δίνει τη νίκη στη Μπαρτσελόνα στο 63 λεπτό, σε μια ομάδα η οποία είχε στο δυναμικό της παίκτες παγκόσμιου διαμετρήματος για την εποχή εκείνη όπως ο Σούστερ, ο Λάτεκ και  ο Σίμονσεν.

Την επόμενη χρονιά(83/84), έρχεται στην ομάδα ο Ντιέγκο Μαραντόνα, αλλά χωρίς τα θεμιτά αποτελέσματα, γεγονός που δημιουργεί έντονους προβληματισμούς στην ομάδα.

Γυρίζει στη Χιχόν και τελειώνει την καριέρα του  το 1987, έχοντας ολοκληρώσει ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό κύκλο.

Τώρα, αναφορικά  με την απαγωγή, τα  πράγματα θα μπορούσαν  να θεωρηθούν ακόμη και παράξενα.

Η απαγωγή ενός παίκτη ίσως να είχε και συμβολική σημασία.

Κυρίως λόγω του ότι έπαιξε και στη Μπαρτσελόνα. Όμως η Μπαρτσελόνα ήταν “περισσότερο από ένα κλαμπ”. Ήταν μια ομάδα-ιδέα. 

Μια ολόκληρη ιδεολογία. 

Όπως άλλωστε σημείωσε και ο μεγάλος Ισπανός συγγραφέας Μανουέλ Βάσκεζ Μονταλμπάν για τη «δική» του Μπαρτσελόνα και τους φιλάθλους της  πρόκειται: “για τον συμβολικό άοπλο στρατό της Καταλονίας”.

Μια ομάδα η οποία συμβόλιζε και συμβολίζει την αντίθεση σε καθετί που είχε σχέση με την εξουσία. 

Την εποχή του Φράνκο ήταν το σύμβολο της αντίθεσης και της αντίστασης κόντρα στους εκατομμυριούχους της Ρεάλ αγαπημένης ομάδας του  φασίστα Φράνκο.

Οι διώξεις της ομάδας πάρα πολλές από την αρχή  του 20^ου αιώνα στην Ισπανία.

Από την εποχή των αρχών του 20^ου αιώνα και τον φασίστα δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα, και το κλείσιμο του πρώτου γηπέδου  της ομάδας (Κόρτς), από τον ίδιο γιατί αγώνα με τη Ρεάλ οι οπαδοί των μπλαουγκράνα  είχαν αποδοκιμάσει το “Marcha Real”, τον εθνικό ύμνο της Ισπανίας.

Ένας ύμνος χωρίς επίσημους στίχους, του οποίου οι ρίζες κρατάνε από το 1700 και την ένωση των παλαιών βασιλείων της Ισπανίας, ως το παλιό εμβατήριο των Γρεναδιέρων.

Μέχρι τις καταστροφές που προκάλεσαν στα γραφεία της Μπαρτσελόνα οι φασίστες.  

Όσο τους Βάσκους αντάρτες-αυτονομιστές η ιστορία τους είναι γνωστή.

Απελευθέρωση και ανεξαρτησία για τη χώρα των Βάσκων (κάτι που ισχύει διαχρονικά) και για τους Καταλανούς.

Επέλεξαν τον βίαιο τρόπο για να διεκδικήσουν τα αιτήματα τους, κάτι το οποίο συνεπώς έχει θετικά και αρνητικά….

Όσο για την απαγωγή αν βάλει κάποιος κάτω  τα συν και τα πλην δύσκολα θα μπορέσει να βγάλει άκρη.

Άλλωστε δεν και η πρώτη φορά στην ποδοσφαιρική Ισπανία του Φράνκο!!!!