Με αφορμή ένα διάλογο και κάποιες σκέψεις, 24.10.2016
Χτες βράδυ παρακολουθώντας
τον "τοίχο" ενός φίλου, άρχισα να διαβάζω
διάφορα σχόλια για τον Χαρίλαο Φλωράκη. Ποιος, που, τι και κυρίως γιατί.
Μια συνηθισμένη
ιντερνετική αψιμαχία για θέματα της Αριστεράς που σε πολλές περιπτώσεις(γενικά
μιλώντας), τείνει να εξελιχθεί σε παρωδία.
Κάτι για το οποίο και
χωρίς δεύτερη συζήτηση έχουμε όλοι την ευθύνη μας, προσωπική και δυστυχώς συλλογική.
Για να βάλουμε όμως τα
πράγματα στη θέση τους ο συγκεκριμένος φίλος και σύντροφος δικαιούται να λέει
πως ξέρει κάτι παραπάνω από καλά τον Χαρίλαο.
Σε ώρες και στιγμές δύσκολες
που κάποιοι τον είχαν παρατήσει μόνο στα αζήτητα, δίπλα του (ουσιαστικά) και
όχι για άλλους λόγους βρέθηκαν άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ένας απ΄ αυτούς είναι
κι αυτός.
Με τον οποίο έκανε
ατέλειωτες ώρες συζητήσεων για δεκάδες θέματα ιστορικής, πολιτικής και όχι μόνο
υφής.
Συνεπώς, δικαιούται να
μιλάει και να γράφει για τον Χαρίλαο όσο λίγοι και για να ακριβολογούμε όσο
ελάχιστοι.
Εδώ, όμως ανακύπτει
ένα σοβαρό ερώτημα: Γιατί ο Χαρίλαος άφησε τα “λόγια και τα έργα του” σε
ανθρώπους όπως ο Θεοχαράτος και κυρίως η Παναγιωταρέα.
Ο πρώτος δεν είναι στη
ζωή συνεπώς απαγορεύεται η όποια κριτική ακόμη και η υπόθεση εργασίας για ένα
τόσο σοβαρό θέμα.
Όσο για τη δεύτερη τα
λόγια και τα έργα της γνωστά.
Κρατάει στα συρτάρια της
μέρος της πολιτικής παρακαταθήκης του Χαρίλαου, σε κρίσιμη όσο και συμβολική
εποχή(1974-1989), για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, την οποία θα
χρησιμοποιήσει και να είστε σίγουροι… όχι μόνο εναντίον του Χαρίλαου Φλωράκη.
Τώρα για την επιλογή
του, οι εκδοχές πολλές και οι υποθέσεις εργασίας ακόμη περισσότερες.
Ο Χαρόλαος Φλωράκης.
Άνθρωπος μιας άλλης παράλογης
και παράξενης από πολλές απόψεις εποχής.
Με αδιαμφισβήτητες ικανότητες.
Καλές και μη. Φανερές και “κρυφές”. Eίχε μάθει να ανακατεύει την τράπουλα
με ένα περίτεχνο τρόπο που λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν καλά.
Με σωστά και λάθη που
κατά την άποψη του γράφοντος δεν ήταν
πάντα “λάθη”, αλλά συνειδητές προσωπικές επιλογές, προσπάθησε να συμβιβάσει
πολλά και ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα.
Είχε την τύχη των
προηγούμενων γενικών γραμματέων του ΚΚΕ. Κάτι που δεν πρέπει να μας προκαλεί
εντύπωση.
Kάτι που θα
συμβεί και με την Αλέκα Παπαρήγα, η οποία σε βάθος χρόνου θα κριθεί από την
εμφανή και αφανή κομματική επετηρίδα.
Ο Χαρίλαος είδε, ήξερε και προέβλεψε, αλλά δυστυχώς δεν
πρόλαβε. Έπαθε ό,τι και ο ίδιος με
απέραντη μαεστρία είχε “ψάρεψα” στον τοίχο του φίλου και συντρόφου:
Αρχή φόρμας
Φίλε Θανάση, ξέρεις
ποιο είναι το πρόβλημα με εσένα; (και με μένα, και με τον Πετρόπουλο, και με
τον Ψαρρά...)
Είναι ότι (κάνω παράθεση) «δεν σκέφτεσαι βαθιά, κομματικά, σταλινικά».
Είναι ότι (κάνω παράθεση) «δεν σκέφτεσαι βαθιά, κομματικά, σταλινικά».
Τέλος Φόρμας
Αυτό είχε πει ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, μιλώντας στον Κώστα Φιλίνη, το 1954:
Ο Φιλίνης δεν είχε εμπεδώσει τον μηχανισμό αυτόν.