Oι πολιτικές και όχι μόνο ευθύνες (για συντρόφους και φίλους), 5.10.2016

Oι πολιτικές και όχι μόνο ευθύνες (για συντρόφους και φίλους).

Ας δεχτούμε την υπόθεση εργασίας πως  ο Τσίπρας είναι βαλτός, προδότης, πουλημένος και οτιδήποτε άλλο κακό και σε καμία περίπτωση καλό.


Έχοντας ξεπεράσει τα εσκαμμένα και κυρίως έχοντας συμβιβαστεί με ανορθόδοξες εντός και εκτός των συνόρων πολιτικές κατευθύνσεις.
Έχοντας υπογράψει μνημόνια και πολλά τα οποία έχουν γυρίσει πολλά χρόνια πίσω την ελληνική κοινωνία.
Με το τελευταίο να είναι κάτι που ουδείς είτε καλοπροαίρετος, είτε κακοπροαίρετος θα μπορούσε  ακόμη και αν βαφτίσει το "ψάρι κρέας", να αμφισβητήσει.
Παραβλέποντας ακόμη και την εκδοχή του να μην είχε υπογράψει εκείνη τη "μαγική βραδιά" με τη διαπραγμάτευση των δεκαεπτά ωρών και με πρωθυπουργό ευρωπαϊκου κράτους να είναι έτοιμος να βιαοπραγήσει εναντίον του.
Εκδοχές και υποθέσεις που πιθανώς δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Aν, όμως έχουν έστω και την παραμικρή, ας προσθέσουμε και μια ακόμη υπόθεση εργασίας που μπορεί να κληθούν οι ιστορικοί του μέλλοντας να απαντήσουν εάν και κατά πόσο έχει βάση.
Τις συνέπειες της μη υπογραφής. 
Ο αποκλεισμός από τους ευρωπαίους δήθεν συμμάχους θα θύμιζε λίγο ως πολύ το τέλος του Εμφυλίου.
Πάντα σε σημαιολογικό επίπεδο.
Τη δήθεν βοήθεια των Αμερικάνων συμμάχων μέσω της ΟΥΝΡΑ αρχίζοντας από το 1950 και κάτι που για κάποιους θα μπορούσε να θεωρηθεί όχι φανταστικό, αλλά φαντασιακό σενάριο: το σχέδιο «Μάννα».
Ας μη βιαστούμε για γρήγορα συμπεράσματα.
Κυρίως για τώρα, αφού τα θέματα και τα ζητήματα που κάποιος καλείται να απαντήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή πιθανώς να ξεπερνούν και την εσωτερική κατανάλωση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόσφατα δήλωσε πως αν γίνει κυβέρνηση θα μειώσει κατά 30% τον ΕΝΦΙΑ.

Επιχείρημα που μπορεί να πείσει μερίδα συμπολιτών μας και πιθανώς μεγάλη που στα πλαίσια της οικονομικής “ασφυξίας” προσπαθεί να πιαστεί από την όποια σανίδα σωτηρίας.
Απολύτως λογικό και δίκαιο.
Το θέμα είναι κατά πόσο είναι … εφαρμόσιμο.
Για να μη θεωρηθούμε όμως μεροληπτικοί το είχε γίνει και με την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με τις όποιες εξαγγελίες της τον Ιανουάριο του 2015.
Μόνο που εδώ τα κριτήρια της εξαγγελίας να ήταν πολύ διαφορετικά.
Πολιτική άγνοια και αδυναμία.
Αδυναμία γνώσης και χαρτογράφησης  τόσο του εγχώριου πολιτικού πεδίου, όσο και του εκτός των συνόρων “αντιπάλου”.
Xωρίς όμως να υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία και σε αυτό.
Εκδοχές και υποθέσεις που δεν έχουν και πάλι καμία απολύτως σημασία.
Ας γυρισουμε όμως και κάποια χρόνια πίσω.
Συγκεκριμένα στο 2012.
Το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ είχε αρχίσει να αποκτάει μια κάποια διαφαινόμενη δυναμική μέσω των διαφόρων κινηματικών διαδικασιών.
Με προσδοκίες και αναζητήσεις που όπως φάνηκε μεγάλωναν καθημερινά.
Χωρίς όμως όπως αποδείχτηκε ιδεολογικές βάσεις και επεξεργασία σε αντίστοιχο κοινωνικό επίπεδο.
Μια κοινωνία που για δεκαετίες ζούσε σε ένα καθεστώς “αλά ελληνικά”,κάτι που ο καθένας μπορεί και ας τα μεταφράσει όπως του αρέσει.
Καλείσαι, λοιπόν δεδομένων των συνθηκών ως πρώτο και κυρίαρχο βήμα να προχωρήσεις σε μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα διαχείριση-αστική διαχείριση, για να δώσεις μια νέα πνοή στην κοινωνία.
Στοίχημα δύσκολο ... αν όχι επίπονο.
Ας ανατρέξουμε  όμως και πάλι στο 2012, σε «εκείνο» τον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ και πιθανώς σε όποιο κομμάτι ακόμη της Αριστεράς, τα οποία θα μπορούσαν να συμφωνησουν έστω στα ελάχιστα και να είχαμε χτες-σήμερα, αυτό  το κάτι άλλο.
Μικρό ή μεγάλο.
Με ή χωρίς προοπτική.
Που ίσως όμως να είχε αποτυπωθεί στην ιστορία.
Ποιος ξέρει;
Όπως άλλωστε είχε πει και κάποιος παλιός και σοφότερος από εμάς: "Yπάρχουν μέρες που κρύβουν μέσα τους είκοσι χρόνια".
Άντε να δούμε ...
Από το Blogger.