«Πρωινό τσιγάρο»
Ο τίτλος δανεικός. Έχοντας όμως γράψει και ένα βιβλίο για το τσιγάρο και το ελληνικό τραγούδι(«Special Hellas, 100 τραγούδια ένα ποίημα για το ελληνικό τσιγάρο») ίσως να δικαιούμαι τον δανεισμό. Πάμε τώρα στην ουσία. Όσο περνάνε τα χρόνια που λέτε, το σύνδρομο της αϋπνίας γιγαντώνεται. Δεν νοιάζει θα μου πεις κανέναν. Απολύτως φυσιολογικό. Ο ύπνος και οι αϋπνίες σου. Κάντε όμως λίγο υπομονή για την συνέχεια και μόνο. Που λέτε (δις) λοιπόν, ανάμεσα στις εκατοντάδες ώρες αυπνίας, αναζήτησης, γραψίματος και ανασφάλειας, κάπου εμφανίζεται ο σχεδόν καθημερινός πρωινός συνομιλητής μου. Εκεί γύρω στις 06.00 παρά ή και κάτι!
Συζητάμε για τα πάντα. Συμφωνούμε. Διαφωνούμε. Κοντραριζόμαστε. Έχει όμως τον δικό του μοναδικό τρόπο να συνομιλεί. Άσε, που άμα έχεις ακούσει από τις 04.00 την ώρα δηλαδή του γραψίματος και της κουβέντας το “Τόξο” ή το “Έπεσε έρωτας”, η κουβέντα γίνεται πιο μελωδική. Επί λέξη.
Του λες. Σου λέει. Τσακώνεσαι. Φιλιώνεις. Πάντα όμως το απολαμβάνεις χαίρεσαι που είναι φίλος σου και δεν μασάει. Τώρα, που θα το διαβάζει τούτες τις γραμμές, ίσως να θυμώνει. Πάντα όμως χαμογελαστά. Όμως γλυκέ μου Stamatis Kraounakis eίναι η αλήθεια, και ξέρεις πως η καθαρή αλήθεια χωρίς πολλά-πολλά μοιάζει με το ΔΙΑΜΑΝΤΙ.
Μιλώντας προχτές το πρωί για ένα σοβαρό θέμα και ιδιαίτερα δύσκολο, μου απαντάει με αφοπλιστικό τρόπο, «το καταλαβαίνω περισσότερο απ΄ όσο νομίζεις και στεναχωριέμαι περισσότερο». Με κομμάτιασε. Κατάλαβα όμως πως το “πρωινό τσιγάρο” που είναι σαν να καπνίζεις την ώρα που μιλάς με τον Κράου είναι από ένα χαρμάνι μαγικό που δίνει μόνο αντοχή, δύναμη και κουράγιο.
Kαλημέρα!