«Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία».

 

Υπάρχουν τραγούδια και τραγουδάκια. Δημιουργοί και μινιατούρες. Στίχοι και στιχάκια. Υπάρχουν όμως και κάτι στίχοι ρε παιδί μου με διαστημική διάσταση. Για να τους γράψεις πρέπει όχι μόνο να θέλεις αλλά και να μπορείς. Να έχεις ζήσει εκείνη τη μοναδική διάσταση της στιγμής που μοιάζει σαν ξωτικό. Σαν αερικό.

Να έχεις ζήσει αξιοπρεπής. «Με ένα τσιγάρο σέρτικο και ένα βαρύ ζεμπέκικο…. Η ζωή σου να βαδίζει σε συρματόσκοινο…». Να είσαι και να νοιώθεις πιο ψηλός και από τα δέντρα. Επιβεβαιώνοντας συνεχώς τον μεγάλο Θωμά Γκόρπα για εμάς και τους άλλους…

Καλό βράδυ!