Δικαίωμα στο όραμα;
Από την μια έως την άκρη του πολιτικού συστήματος, κοινοβουλευτικού και μη τόξου, αυτή καθορίζεται και ετεροκαθορίζεται ως μια ανάγκη ζωής και θανάτου.
Δε χρειάζονται και περισπούδαστες αναλύσεις για να καταλάβει κανείς το γιατί. Φτάνει απλά να ξεφυλλίσει όχι για παραπάνω από τρεις μέρες συνεχώς εφημερίδες για να κατανοήσει χωρίς καμία δυσκολία του λόγου το αληθές.
Το ζήτημα δεν νομίζω πως σε καμία περίπτωση βρίσκεται στο παραπάνω δίλημμα. Το ζήτημα είναι ή θα έπρεπε να είναι και μάλιστα μετ΄ επιτάσεως το εάν θα μπορεί να υπάρξει δικαίωμα στο όραμα;
Στο όραμα μιας Ελλάδας που θα έπρεπε να έχει άξονα και προσανατολισμό στα επόμενα πενήντα χρόνια. Σε μια Ελλάδα που της έδωσες όραμα, και για “πολλούς και αδιευκρίνιστους λόγους” το πήρες πίσω, δημιουργώντας μια αδιόρατη μελαγχολία που κινδυνεύει να σε στιγματίσει ως πολιτικό χώρο για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
Είναι μια χρυσή και συνάμα παραπάνω από δύσκολη ευκαιρία για να υπάρξει αυτό που λέμε μοντελοποίηση της Ελλάδας. Μια Ελλάδας που το τελευταίο διάστημα βγαίνει “τραυματισμένη” και μάλιστα βαθύτατα από κάποιες καταστάσεις.
Σε ένα “τραυματισμό” από αμυχή μέχρι έγκαυμα, δεν μπορεί κάποιος θα έχει το ελάχιστο μερίδιο ευθύνης, κάτι θα έφταιξε και θα πήγε στραβά. Κάποιος έστω και λίγο θα φταίει... Εσύ που είσαι ο “υπεύθυνος γιατρός”, το κατανοείς από την αρχή και παίρνεις “χτες” τα μέτρα σου.
Εκτός, όμως απ΄ αυτό σημασία έχει και η επόμενη μέρα. Η προοπτική για την Ελλάδα που θα αποκτήσει όραμα και προοπτική μετά την πάροδο δεκαετιών.
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται πολλά, τα οποία είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της “εξουσίας” να τα βρει, να τα παραμετροποιήσει και να τα προσαρμόσει στην σημερινή και αυριανή πραγματικότητα.
Αυτό, σε μια Ελλάδα που βγαίνει από ένα “πόλεμο” σχεδόν δεκαετίας, με απώλειες σχεδόν ισοδύναμες ενός πραγματικού πολέμου. Έχοντας χάσει το 27% του ΑΕΠ της, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε σε συνθήκες πραγματικού πολέμου.
Έχοντας υποστεί τις συνθήκες του PSI και έχοντας την εγχώρια αστική τάξη να προσπαθεί να βρει τρόπους να μαζέψει την χασούρα της από εκείνα τα “μαγικά απόνερα” που άρχισαν το 2007 στην Αμερική και κανείς δεν ήξερε τι τελειωμό θα είχαν...
Είναι λοιπόν μια συνθήκη που για την Αριστερά, και ας δώσει ο καθένας τον χαρακτηρισμό και τον προσδιορισμό που γουστάρει, συμβαίνει στο τσακίρ-κέφι, μια-δύο φορές ανά αιώνα(σε μια χώρα για την αποφυγή παρεξηγήσεων).
Σε μια Ευρώπη με έντονα μεταβαλλόμενα και διαρκώς πιο δυσδιάκριτα στοιχεία που κανείς δεν ξέρει πως θα ξημερώσει αύριο και με ένα προοδευτικό τόξο σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο να παρακολουθεί με αγωνία την επόμενη κίνηση σου.
Τώρα για την περίπτωση της πιθανής αποτυχίας, ας θυμηθούμε απλά το παρακάτω: “Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε.
Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.
Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν
ενάντια στους εργάτες.
Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;”.
