Μακρόνησος, 29.9.2016

Μακρόνησος

«Νήσος Μακρόνησος. Τόπος εξορίας από το 1946 μέχρι το 1953, πάνω από 100.000 εξόριστοι αριστεροί/δημοκρατικοί αγωνιστές και πολίτες μαρτύρησαν στα στρατόπεδα της».

Το περιοδικό Σκαπανέας σημείωνε αναφορικά με τις κρίσεις επιφανών επισκεπτών στο μαρτυρικό νησί:

«Εις την Μακρόνησον διεξήχθη και εκερδήθη η μεγαλυτέρα μάχη κατά του κομμουνισμού.

Τιμή και δόξα εις τον Διοικητήν της Συνταγματάρχη κ. Μπαιρακτάρην και τους εκλεκτούς συνεργάτάς του.

…….Το δίλημμα των Σωμάτων Ασφαλείας!! Ποιός είναι φίλος, ποιος είναι εχθρός; To λύει η Μακρόνησος.

Οδηγεί δια της διαφωτίσεως εις την εξόντωιν του εχθρού.

Σφυρηλατεί την ενότητα του έθνους και αναδικνύει ήρωας». Κ. Ρεντής, Υπουργός Δημοσίας Τάξης

«Στη σπαρτιάτικη πολιτεία της Μακρονήσου δημιουργούνται οι πρωτοπόροι μιας νέας, ηθικής, κοινωνικής ζωής της Ελλάδας.

Αυτοί θα είναι στο μέλλον οι φορείς και οι ενσαρκωταί του μεγαλύτερου γεγονότος που λαμπρύνει κάθε φορά την ιστορία της ανθρωπιάς επί του υλισμού και της βίας.

Όταν αργότερα θα ψάχνουν οι ιστορικοί να εξηγήσουν την ήττα του κομμουνισμού στην Ελλάδα η βαθύτερη εξήγηση θα είναι οι νικηταί πρωτοπόροι της Μακρονήσου.

Κ. Τσάτσος, Υπουργός της Παιδείας

Τους απάντησε όπως και σε πολλούς άλλους με το δικό του μοναδικό τρόπο ο Γιάννης Ρίτσος:

……Περάσαμε πολύ καιρό στο Μακρονήσι, κοιμηθήκαμε μάγουλο με μάγουλο με το θάνατο.

Πολλοί αφήσανε εκεί τα κόκαλα τους, πολλοί αφήσανε εκεί τα πόδια τους, τα χέρια τους, πολλοί περπατάνε με δεκανίκια.

Πολλοί δεν περπατάνε καθόλου, πολλοί φωνάζουν τις νύχτες στον ύπνο τους, πολλοί δεν μπορούνε πια να δούνε.

Πολλοί δε μπορούνε πια να καταλάβουνε τη φωνή της Μάνας τους.

Όλο το φταίξιμο μας είναι που αγαπάμε, όπως κι εσύ Ζολιό, τη Λευτεριά και την Ειρήνη.
Το νησί αυτό αποτελεί ένα ζωντανό “πτώμα“.

Kάπου στη μέση του πουθενά συμβολίζοντας τη ιστορία μας και την τραγική φιγούρα των άλλων.

Των βασανιστών της Μακρονήσου, που όπως και για τους βασανιζόμενους (ευτυχώς), μίλησαν οι πράξεις και τα αποτυπώματα.

Η Μακρόνησος πρέπει να σωθεί από τα «όρνεα» της σημερινής ιστορικής πραγματικότητας τύπου Γεωργιάδη που κρίνουν την ιστορία με ανάοποδο τρόπο.

Πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να γίνει μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ για να σωθεί οριστικά.