Mανώλης Σιγανός (16.11.2016)

Ήταν μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που ανέδειξε στην Ελλάδα το κομμουνιστικό κίνημα τον 20^ο αιώνα.

Γιατρός, πατριώτης, ιδεολόγος, κομμουνιστής, ΓΝΗΣΙΟΣ επαναστάτης και με μια κουβέντα άνθρωπος που πραγματικά ήξερε τι ήθελε στη ζωή του.

Ένας από τους πιο έμπιστους ανθρώπους του Νίκου Ζαχαριάδη. Ό άνθρωπος που τον συνόδευε στις κρυφές και φανερές  συναντήσεις του.

Ήξερε έστω και με μυθιστορηματικό τρόπο να ξεφεύγει από παντού, γνωρίζοντας απέξω ολόκληρη την Αθήνα.

Όταν ο Ζαχαριάδης μέχρι να φύγει για το βουνό, συναντούσε κάποιον επίσημα, ή ανεπίσημα, βρίσκονταν πάντα δίπλα του με την περίφημη καμπαρντίνα κάτω από την οποία έκρυβε πάντα το ημιαυτόματο.

Ο λόγος για τον Μανώλη Σιγανό.

Γιατρό, φυματιολόγο με καταγωγή από τη Νότια Κρήτη. Γεννήθηκε το 1904 και πέθανε το 1972 μόνος σε ένα παγκάκι στο Ζάππειο από καρδιακή προσβολή.

Γόνος αστικής οικογένειας με πολλά κτήματα στην Κρήτη μπαίνει στην Ιατρική της Αθήνας το 1922.

Σε μια εποχή έντονης και δύσκολης συνθήκης για την Ελλάδα, του δίνεται το έρεισμα για να οργανωθεί στο ΚΚΕ.

Τελειώνει λίγο πριν το 1930 τις σπουδές του και συλλαμβάνεται το 1936 από τη δικτατορία του Μεταξά. Εκτοπίζεται σε διάφορα ξερονήσια του Αιγαίου και αργότερα στην Ακροναυπλία.

Σύμφωνα με την Ηρώ Μπαρτζιώτα στέλεχος του ΚΚΕ στην Κατοχή, όταν στα τέλη Αυγούστου του 1946 βρίσκονταν στην Αθήνα η Όλγα(πρώτη γυναίκα του Ν.Ζ.), μαζί με τον γιό του Κύρο, γυρίζοντας στην Τσεχοσλοβακία για να γεννήσει την Όλγα(κόρη του Ν.Ζ.)

Κατά τη διάρκεια της ελάχιστης παραμονής τους στην Αθήνα ο Μανώλης Σιγανός ήταν σκιά τους.

Στην Ακροναυπλία βρέθηκε μαζί με σημαντικά στελέχη του ΚΚΕ όπως ο Ανδρέας Τζήμας, ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Κώστας Θέος.

Μεταφέρεται στη Σωτηρία, όπου ως γιατρός βοηθάει και συντονίζει τη μεταφορά φυματικών ασθενών προς διάφορα σανατόρια, συμμετέχοντας και ο ίδιος σε μια αποστολή το 1942 προς τον Όλυμπο.

Δραπετεύει λίγο αργότερα από τη Σωτηρία με τρόπο μυθιστορηματικό. 

Κατατάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος του Α΄ Σώματος Στρατού της Αθήνας.

Συλλαμβάνεται ξανά, κάπου κοντά στο Θησείο, έχοντας αποφύγει αλλεπάλληλα μπλόκα.

Στην Ειδική Ασφάλεια που τον μεταφέρουν καταλαβαίνουν με ποιον έχουν να κάνουν.

Αποφασίζουν να μην του τη χαρίσουν.

Έπρεπε να τον πάνε στο απόσπασμα. Άλλωστε ήταν λίγα και τα ψωμιά τους.

Καταφέρνει και πάλι να το σκάσει με μυθιστορηματικό τρόπο. Εκμεταλλευόμενος, το ότι την Κυριακή δε γίνονταν εκτελέσεις, το σκάει τη νύχτα, ενώ το επόμενο πρωί οι Γερμανοί περίμεναν να τον εκτελέσουν.

Μυθιστορηματική η απόδραση, ευρηματική η συνέχεια.

Πηγαίνει σύμφωνα με την Ηρώ Μπαρτζιώτα στην Καισαριανή και γίνεται αγνώριστος βάφοντας τα μαλλιά του κόκκινα και φορώντας γυαλιά.

Ήταν αγνώριστος στα ραντεβού. Ακόμη και οι ίδιοι οι σύντροφοι του δεν μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν.

Πέθανε το 1972 σε ένα παγκάκι στο Ζάππειο μετά από μια συνάντηση με ανώτερο κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ.

Μια μικρή, λιτή αναφορά σε ένα από τα σημαντικότερα στελέχη που ανέδειξε το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα.

Υ.Γ. Είχε γίνει μια προσπάθεια προ διετίας για να συγκεντρωθούν στοιχεία από την Κρήτη για να γραφτεί ένα βιβλίο για τον Μανώλη Σιγανό.

Όποιος έχει στοιχεία και διάθεση είναι ευπρόσδεκτος.