Γεια χαρά ΝΙΚΟΣ, 5.12.2016

Αποτέλεσε και θα συνεχίζει να αποτελεί ένα πολιτικό φαινόμενο και παράδοξο μαζί.

Δόξασε και δοξάστηκε. Λάτρεψε και λατρεύτηκε. Ξεπέρασε σε πολλές περιπτώσεις το μέτρο πολιτικό, πολιτικό και μη, κάτι το οποίο πλήρωσε κι ο ίδιος με κάποια μικρή η μεγαλύτερη καθυστέρηση.

Σε ταραγμένες και τρανταγμένες πολιτικά εποχές εντός κι εκτός των συνόρων, κατάφερε να μονοπωλεί το ενδιαφέρον για τις μικρές και μεγάλες πράξεις του.

Ο λόγος για τον Νίκο Ζαχαριάδη.

Έναν ηγέτη, ένα κομμουνιστή ηγέτη, που έδωσε στο κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας(σε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις), προοπτική νίκης.

Ολοκληρωμένη προσωπικότητα από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια. Σαφής προσανατολισμός. Προθέσεις και διαθέσεις.

Διαθέτοντας εκείνα τα στοιχεία που πιθανώς να μπορούν κάποτε να προσδιορίσουν αυτό που σκεφτόμαστε και θέλουμε ως τον κομμουνιστή του μέλλοντος μας.

Ζώντας δυστυχώς στον υπερθετικό βαθμό ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ελληνικού και -όχι μόνο- κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας.

Την ιδεοληπτική τραγικότητα ενός κόμματος και μιας συνθήκη, που οδηγεί στο δράμα της καταστροφής κυρίως σε προσωπικό επίπεδο. Το οποίο οδήγησε στην καταστροφή ανθρώπων που με τους ίδιους διαφώνησε σε στιγμές και αποφάσεις.

Αργότερα  οδήγησε και στην δική του καταστροφή από επιγόνους και συντρόφους του με τους οποίους πορεύτηκε στα δύσκολα.

Όμως πιθανώς εδώ κρύβεται και η μεγάλη διαφορά.

Για τον άνθρωπο Νίκο Ζαχαριάδη. Για τον κομμουνιστή Νίκο Ζαχαριάδη.

Ξέροντας κάπου βαθιά μέσα του πως ακολουθεί μια τραγική μοίρα. Τη μοίρα εκείνων που κάποτε καθοδήγησαν από το υψηλότερο αξίωμα το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και αργότερα ποδηγετήθηκαν για τις ανάγκες της ομαλής και σε κάποιες περιπτώσεις όπως η δική ου της λιγότερο ομαλής μετάβασης.

Μια τραγωδία με άκρως “βίαια” χαρακτηριστικά

Με μια βασική διαφορά.

Το ότι εκείνος ήξερε. Μπορούσε να κατανοήσει.

Ήταν έτοιμος να πληρώσει. Με το βαρύτερο τίμημα.

Αναλαμβάνοντας τις προσωπικές και συλλογικές ευθύνες για μια απόπειρα νίκης που μετατράπηκε σε ήττα ή πιθανώς και αντίστροφα.

Δείχνοντας μεγαλοπρέπεια. Πολιτική και ηθική.

Δείχνοντας μεγαλοσύνη απέναντι σε εχθρούς και φίλους.

Δομικό στοιχείο του κομμουνιστή.

Με την έννοια της αντίληψης για την πραγματικότητα, ιστορική και μη με ότι τραγικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Δομικό στοιχείο του ηγέτη.

Του ηγέτη εκείνου που μετά από μια ήττα δεν κρύβεται πίσω από προφάσεις για το χαμένο ΄χτες. Κάνοντας προσπάθειες και ίσως απέλπιδες προσπάθειες για να δώσει τη δική του εξήγηση σε πολλά και κυρίως  αναπάντητα “γιατί”.

Κλεισμένος και απομονωμένος.

Στη μέση του πουθενά. Λες και πλήρωνε κάποιο αμάρτημα.

Παρέα με ένα προβολέα που τις περισσότερες ώρες της ημέρας “xτύπαγε” το σπίτι του.

Παρέα με ένα κομματικό ζευγάρι στον κάτω όροφο του σπιτιού και τους φύλακες της ΚGB.

Λιτός και δωρικός άνθρωπος.

Λες και ήταν προετοιμασμένος από παλιά για μια τέτοια τιμωρία.

Διάβαζε. Σκεφτόταν. Έτρωγε το φαγητό που έφτιαχνε κάθε μέρα μόνος.

Με κάμποσες δεκάδες, πιθανώς και εκατοντάδες βιβλία, που ήταν η μόνη του πραγματική παρέα.

Ξορκίζοντας τον φόβο που καθημερινά και για δεκάδες λόγους του “ χτυπούσε” την πόρτα.

Όμως νίκησε!

Τότε και τώρα.

Τότε, γιατί έφερε το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα στο ανώτερο στάδιο της ταξικής πάλης. Κάμποσα βήματα μακριά από την κατάληψη της εξουσίας.

Μόνο αυτό φτάνει, αν και υπάρχουν τόσα άλλα που κάποιος θα μπορούσε κάποιος να του προσμετρήσει.

Τώρα, γιατί μετά από τριάντα και κάτι χρόνια από τον θάνατο του, συνεχίζει μέσα από τη ζωή και τη δράση του να μας δείχνει πολλά.

Με μια στάση ζωής που σε όλο της το εύρος ήταν δομημένα προσανατολισμένη στο μεγάλο όνειρο.

Κάτι που σήμερα κάνει τους απέναντι να λυσσομανούν και να μη θέλουν να θυμούνται.

Αν, και για κάποιο λόγο χρειαστεί να θυμηθούν, προτιμούν να θυμούνται με βάση την τεχνική παραποίηση της ιστορικής πραγματικότητας κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.

Αυτό κι αν είναι νίκη.

Δική μας, δική σας, όλων μας! Απέναντι τους………