O λόγος του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, 10.11.2016

«… θα γδάρουμε τους παπάδες;  Mα γιατί; Εμείς βλέπουμε ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας υπήρξε ανεκτίμητη.

 

 

 

Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας γκρεμίσανε μαζί με τους  Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.

 

Ο κομμουνισμός, λένε θα καταργήσει τη θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι θέμα συνείδησης. Πως θα καταργηθεί λοιπόν;

 

H κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράγμα αδύνατο έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν.

 

Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράγμα αυτό θα  έμοιαζε με την διαταγή που έβγαλε ένας  αστυνόμος κάποτε στην Ανάφη με την οποία καταργούσε την πάλη των τάξεων.

 

Τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πως θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι ένα άλλο πρόβλημα και κανένας πολιτικός δεν μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα γίνει η τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 ή 500 χρόνια.

 

Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο.

Μας ενδιαφέρει πως θα προκόψει ο λαός σήμερα και όχι τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει  ύστερα από 500  χρόνια.

 

Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι όλοι αυτοί που διαδίδουν τις συκοφαντίες αυτές επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία πάνω του.

 

Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράγμα αυτό θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο θεός Μαμμωνάς, ο θεός του  χρήματος……»

 

Προφητικός Άρης Βελουχιώτης, για από τα ποιο επίκαιρα ζητήματα που απασχόλησαν και θα συνεχίσουν να απασχολούν την Αριστερά εντός και εκτός συνόρων για πολλά ακόμη χρόνια.

 

Στην Ελλάδα η ιστορία της Εκκλησίας γνωστή και χιλιογραμμένη. Από την εποχή της επανάστασης του 1821 και τη συνεργασία  μερίδας  κυρίως του υψηλού κλήρου με τους Τούρκους, μέχρι την Κατοχή και τον Εμφύλιο.

 

Ποιον να πρωτοδιαλέξεις απ΄ όλους.

 

Ας πάμε στην πιο γνωστή περίπτωση ανθρώπου της Εκκλησίας που ήταν ξεδιάντροπα αιχμηρός απέναντι σε καθετί προοδευτικό και αριστερό.

 

Ο Δαμασκηνός.

 

Ανθρωπος των Εγγλέζων σε καίριες και κομβικές θέσεις (Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλέας), έκανε τα πάντα για την  προώθηση της πολιτικής τους στην Ελλάδα.

 

Ορκίζει κυβερνήσεις, πηγαίνει συχνά πυκνά στο Λονδίνο για να συμμετάσχει σε συσκέψεις για να “εξαργυρώσει” τον θεσμικό του ρόλο.

 

Πριν από τη Συμφωνία της Βάρκιζας βρίσκεται σε ανοιχτό δίαυλο με τους Άγγλους, εντός και εκτός συνόρων.

 

Γνωστά  τα έργα και οι πράξεις.

 

Παπάδες που αργότερα, στον Εμφύλιο ήταν με την πλευρά των νικητών(υψηλός κλήρος), υπερασπίζοντας τα δήθεν δίκαια, ιερά και όσια, εμψυχώνοντας τους εν δυνάμει  νικητές κόντρα στον κομμουνιστικό κίνδυνο.

 

 Κάμποσα χρόνια αργότερα έχουμε ακόμη πιο τρανταχτά παραδείγματα.

 

Την εποχή Χούντας έχουμε το σημερινό Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο να κάνει τα δικά του κόλπα.

 

Ο «Χωροφύλακας» παρατσούκλι από τη θητεία του στη «Βασιλική Χωροφυλακή» ως επικεφαλής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας από το 1968 μέχρι το 1976 αλαλάζει υπέρ της ακροδεξιάς ρητορικής και του κομμουνιστικού  κινδύνου.

 

Κάτι το οποίο δεν ξεχνάει μέχρι και σήμερα.

 

«….Πρόσφυγες και αριστερά αποτελούν απειλή για το Έθνος και τη Θρησκεία. ………. Τα κατορθώματα των αριστερών τα ζήσαμε κατά τόν εμφύλιο Πόλεμο, τον γνωστό ανταρτοπόλεμο (1944-1947), όταν δολοφονήθησαν τόσοι και τόσοι αδελφοί μας, κάηκαν τόσα χωριά, κρεμάσθηκαν τόσοι Ιερείς της Ορθοδοξίας, διχάσθηκε ο Ελληνικός Λαός και η Ελλάδα μας εγέμισε με ερείπια από την καταστρεπτική δράση των κομμουνιστών!

 

Μισαλλόδοξη ήταν η συμπεριφορά των κομμουνιστών καί όχι οι Δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου μας, οι οποίες εγέμισαν με υπερηφάνεια τις καρδιές όλων των γνησίων Ελλήνων και πιστών χριστιανών…….».

 

Ο άνθρωπος που είχα χαρακτηρίσει τα βασανιστήρια των χουντικών συκοφαντίες και τους βασανισμένους ως αναρχοκομουνιστές και συκοφάντες.

 

Ο άνθρωπος που είχε χαρακτηρίσει ως «πρότυπο ζωής» τον αρχιβασανιστή Θεοφιλλογιανάκο…

 

Χωρίς να έχει απαντήσει ποτέ και σε τίποτα για εκείνη την εποχή.

 

Μια ρητορική που τη συναντάμε από την πλευρά της Εκκλησίας που αισθάνεται κάπως άβολα, βλέποντας πως μπορεί να χαθούν…..κεκτημένα χρόνων.

 

Λες  και ήταν μόνο δικά της και στην περίπτωση της είναι επιβεβλημένο να ισχύσει ένα ιδιότυπο κληρονομικό δίκαιο.

 

Από την άλλη πλευρά υπήρχε και ο λαϊκός κλήρος εκείνος που έπραξε το καθήκον του στις δύσκολες εκείνες εποχές.

 

Ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ που ήταν ενεργό μέλος του ΕΑΜ συμμετείχε στις διαδικασίες συγκρότησης της ΠΕΕΑ, υπερασπίζοντας τα δίκαια του ελληνικού λαού.

 

Απέναντι στους Γερμανούς και τους Έλληνες φίλους τους, με αποκορύφωμα την εκδίωξη του από το σχήμα το 1946 όταν αρνήθηκε να αποκηρύξει τους κομμουνιστές.

 

Πέθανε πάμφτωχος.

 

Ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος, αντίστοιχη περίπτωση με τον Μητροπολίτη Κοζάνης δραστήριο στέλεχος του ΕΑΜ, χάνει το 1946 τη θέση του ως ιερόσυλος και αποσυνάγωγος.

 

Δραστήριος, δίπλα στο λαό σε δύσκολα χρόνια, πέθανε το 2000 έχοντας αφήσει σημαντική παρακαταθήκη στο χώρο της Εκκλησίας και όχι μόνο.

 

Ξεχωριστή περίπτωση για πολλούς λόγους ο ηγούμενος Γερμανός Δημάκος. Ο παπά Ανυπόμονος.  Ο παπάς του Άρη Βελουχιώτη.

 

Μια  προσωπικότητα με ξεχωριστά χαρακτηριστικά.

 

Είχαμε συναντηθεί το 2003 στο Μοναστήρι της Υπάτης όπου ζούσε πολλά χρόνια και σε απόλυτη διαύγεια παρά το προχωρημένο της ηλικίας του μιλούσε για τον Άρη λές και ήταν χτες δίπλα του.

 

Δε χόρταινες να τον ακούς.

 

Όσο για το κελί του νόμιζες πως είχε μεταφερθεί στη μηχανή του χρόνου ο Άρης με τους μαυροσκούφηδες του μέσα από τις δεκάδες φωτογραφίες που είχε. Τόσο με τον ίδιο, δικές του με τη στρατιωτική στολή και το ιερατικό καπέλο.

 

Μοναδική εμπειρία.

 

Κυνηγήθηκε από τις συμμορίες των Βουρλάκηδων, βασανίστηκε για να αποκηρύξει τους κομμουνιστές, ενώ και στην περίοδο της Χούντας δέχτηκε σημαντικές πιέσεις για να αποκηρύξει το παρελθόν του.

 

Πέθανε το 2004.

 

Όσο για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τις τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις του είναι πολλά τα σημεία που θα μπορούσε να σταθεί κάποιος. 

 

Απλά μια εν συντομία, μια-δύο διαπιστώσεις: Ένοιωσε πως μπορεί να χαθούν κεκτημένα που με ένα άυλο τρόπο κατέχει η Εκκλησία εδώ και δεκάδες χρόνια. 

 

Για πρώτη φορά ταρακουνήθηκε η Εκκλησία για τον τορβά και τα οικονομικά της, φτάνοντας στη συνέντευξη του στον Παπαχελά ο Ιερώνυμος να δίνει τα εύσημα στη «σωστή» Αριστερά που δήλωσε πως δεν συντρέχει λόγος για να ασχολείται κάποιος με τα οικονομικά της Εκκλησίας, είναι προσωπικό της ζήτημα.

 

Ζητήματα που στη σωστή ώρα θα τα λύσει η ίδια η ζωή και η ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων.

 

Η θρησκεία και η θρησκευτική συνείδηση αποτελούν σημεία αναφοράς για τον Έλληνα. Δύσκολα θα τα βγάλεις από το μυαλό, τη σκέψη και άμεσα ή έμμεσα από την καθημερινότητα του. 

 

Το θέμα είναι η προοδευτική διαμόρφωση μιας συνειδητής πορείας η οποία θα εξηγεί τα πως και τα γιατί σε σχέση με το ζήτημα της θρησκείας.

 

Ξεκινώντας από το σχολείο και το μάθημα των Θρησκευτικών και φτάνοντας όταν θα το επιτρέψουν οι συνθήκες (σήμερα οι συσχετισμοί είναι μάλλον αρνητικοί), για να προχωρήσεις σε τομές που θα φτάσουν μέχρι το διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας.

 

«Ρεαλισμός και επαναστατικότητα» (για να θυμηθούμε και μια μεγάλη προσωπικότητα), στο σωστό χρόνο.

 

Σήμερα μάλλον είναι ακόμη νωρίς….

 

Το αύριο σε αυτές τις συνθήκες κανείς δεν μπορεί να το προεξοφλήσει…