O Δήμος Τσ. (2.11.2016)

Ήταν φάτσα όπως και να το κάνουμε. Είχε πολλά προσόντα και χαρίσματα. Μα πάνω απ΄ όλα είχε ένστικτο. Εκείνο το ρημάδι το στοιχείο που σε κάνει να διαφέρεις από τους άλλους.

Εξ΄ αυτού άλλωστε δεν πιάστηκε ποτέ στη δικτατορία. Όπως κι εκείνος ο ψηλός των παιδικών μου ονείρων που είχε κάνει θραύση στις γυναίκες κα ήταν ερωτευμένη μαζί του όλη η ΚΝΕ.

Αν θυμάμαι καλά Κώστα Τζιαντζή τον έλεγαν.

Ο Δήμος. Ο Δήμος της Νάντιας έλεγαν πολλοί που ίσως ακόμη και να λένε. Κάπως έτσι τον είδα και τον πρωτάκουσα κι εγώ πολλά χρόνια πίσω.

Ξέροντας λίγα πράγματα για το θέμα της υγείας του και την “καραμπόλα” σωτηρίας του στις Βρυξέλλες.

Όμως ούτε αυτό είναι το θέμα.

Ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Στοιχείο που δείχνει άνθρωπο καθαρό και άνθρωπο που μπορούσες να εμπιστευτείς. 

Εγώ δεν μπορούσα να του κάνω το χατήρι και τον πήγαινα πάντα κόντρα.

«Άσε τις μ…..ς και άκου μου έλεγε». 

Τι να κάνω με έφερνε στο φιλότιμο και δεν μπορούσα να του χαλάσω το χατίρι.

Μη νομίζετε πως συνέβαινε πάντα. Σιγά μη του έκανα το χατίρι.

Ούτε εκείνα τα δύσκολα  χρόνια της δεκαετίας του ’80, όπου πολλά βράδια πήγαινα σε ένα σπίτι στην Καλλιθέα και άκουγα συζητήσεις επί συζητήσεων με πατέρα μου και τη Νάντια.

Ούτε τα χρόνια μετά το ΄89 που κάθε φορά που συναντιόμασταν τον τάραζα στα πειράγματα. Με αποκορύφωμα τα τελευταία χρόνια (2013-14), που τον αποκαλούσα (χωρίς φυσικά να φαντάζομαι), σύζυγο της κας υπουργού και με στόλιζε με διάφορα κοσμητικά επίθετα.

Πάντα με χαμόγελο!

Είχε προβλέψει με τα καλά του και τα κακά του, με ακρίβεια εκατοστού.

Είχε πολιτικό ένστικτο που λίγοι διέθεταν στην Αριστερά.

Μαχητής και μάλιστα δυνατός.

Ήξερε πως και κυρίως γιατί έπρεπε να διαχειριστεί με το συγκεκριμένο τρόπο την όποια κατάσταση.

Μεγάλο προτέρημα με τα καλά και τα κακά στην Αριστερά.

Πολλές φορές συζητάμε με ένα κολλητό φίλο το πόσο μας λείπει αλλά και πόσο χρήσιμος θα ήταν τούτες τις στιγμές.

Κάπως έτσι και μέσα σ΄ όλα αυτά μου έστειλε ένα sms την Πέμπτη, τρεις μέρες πριν πεθάνει για να μου πει πως με θέλει κάτι.

Εγώ φυσικά πήγα την επόμενη μέρα για να τον πειράξω. Τα είπαμε και όταν χαιρετηθήκαμε μου είπε με το βλέμμα του: “να θυμάσαι”.

Μετά από δύο μέρες πέθανε. 

Μείον ΕΝΑΣ.