Τότε, 7.12.2016
Η αίσθηση της νίκης και της ήττας, είναι δύο εναλλασσόμενα σε
τέτοιο βαθμό συναισθήματα για την Αριστερά στην Ελλάδα, που μπορεί κάποιος
όποτε και όταν προστρέξει στην νεότερη ελληνική ιστορία να βρεθεί προ πολλών
εκπλήξεων.
Ένα παράδειγμα: Η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», στα τέλη του 1944
για μικρό φυσικά χρονικό διάσημα και η ανάληψη κομβικών υπουργείων και ευθυνών από
την πλευρά των ΕΑΜικών στελεχών.
Στους δυσκολότερους τομείς για τα δεδομένα της εποχής εκείνης (Οικονομία,
Εργασία, Γεωργία),γεγονός διόλου τυχαίο.
Με την ηγεσία του ΕΑΜ να τρέφει την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσε να
λειτουργήσει παρεμβατικά έστω και κατ΄ ελάχιστο για την ανακούφιση των
ασθενέστερων οικονομικά-κοινωνικά τάξεων.
Σε μια φάση η οποία ενείχε τα χαρακτηριστικά πολύπλευρης κρίσης,
την οποία οι Άγγλοι παρέα με τους εδώ «συμμάχους» τους (Ζολώτας!) χειρίστηκαν
κάτι παραπάνω από περίτεχνα.
Προς όφελος των δικών τους ανθρώπων, του ελληνικού κεφαλαίου της εποχής,
που στην πλειονότητα του δεν ήταν άλλο από δωσίλογους, μαυραγορίτες και οικονομικούς
συνεργάτες των Γερμανών.
Άνθρωποι που είχαν πλουτίσει εκμεταλλευόμενοι την πείνα και τον
θάνατο.
Οι εκπρόσωποι της ΕΑΜικής Αριστεράς με την ελάχιστη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση εκείνη, δεν
έκαναν τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, παρά να εφαρμόσουν τη νομισματική
και δημοσιονομική πολιτική με μέτρα που τους έφερναν απέναντι(χωρίς να γίνεται
απόλυτα κατανοητό) λόγω των καταιγιστικών εξελίξεων, στο λαϊκό αίσθημα.
Αυστηρή έως πολύ αυστηρή λιτότητα, σχεδόν εκμηδενισμένες δημόσιες
δαπάνες, μπροστά σε ένα σκηνικό καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας με πολλούς
τρόπους από την πλευρά των Άγγλων.
Χώρα πείραμα τότε!
Σε μια Ευρώπη της ανοικοδόμησης που μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου ο κρατικός παρεμβατισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από αναγκαίος έως
επιβεβλημένος.
Πολιτικές προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, προγραμματισμός της οικονομίας,
οριοθετημένες κατευθύνσεις και στόχοι.
Λόγω μάλιστα και του υπαρκτού για την εποχή εκείνη «κομμουνιστικού
κινδύνου» που σε κάποιες περιπτώσεις ήταν προ των πυλών για κάποια μεγάλα
δυτικοευρωπαϊκά κράτη.
Χώρα πείραμα τώρα!
Υψηλό δημόσιο χρέος. Το οποίο οφείλεται σε συγκεκριμένες τάξεις που επί δεκαετίες δεν
εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους, όντας ευνοημένες για πολλούς και “αδιευκρίνιστους”
λόγους από τις εκάστοτε εξουσίες.
Συνεπώς: Η διαχείριση(γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι για κάτι
άλλο), της πολύ δύσκολης για την Ελλάδα σημερινής κατάστασης αποτελεί ένα
μοναδικό στοίχημα.
Στο βαθμό που αυτό θα είναι εφικτό και επιτρεπτό (ή και αντίστροφα),
για να μη ζήσουμε έναν ακόμη παράδοξο κύκλο για την Αριστερά στην Ελλάδα.
Ελπίζοντας πω οι συνέπειες του “Τότε” δε θα είναι το ίδιο
καταστροφικές στο οποίο επίπεδο με το “Τώρα” και δε θα φορτωθεί η Αριστερά
σήμερα και για πολλές ακόμη δεκαετίες ένα αμάρτημα που από νίκη(;;;;) ίσως να
μετατραπεί σε μια τραγική ήττα.
Με διαφορετικούς σε πολλά επίπεδα κανόνες του παιχνιδιού με την ίδια
παραδοσιακή συνταγή: ρεκόρ στις απαιτήσεις των λίγων . Αρνητικό ρεκόρ στις απαιτήσεις
των πολλών.
Με ένα μοναδικό στοίχημα και πρόκριμα (εάν;;;): Tη
διαχείριση και την επίλυση μικρών και μεγαλύτερων προβλημάτων που μαστίζουν την
ελληνική κοινωνία για πολλές δεκαετίες.
