Γιώργης Γιαννούλης, 12.1.2019

Μια από τις δραματικότερες και ίσως η πιο τραγική φιγούρα (από την πλευρά του ΔΣΕ) μιας από τις πιο τραυματισμένες εποχές στην νεότερη Ελλάδα. Στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία με ικανότητες που ο αντίπαλος είχε αναγνωρίσει από τα πρώιμα χρόνια.

Ο λόγος για τον Γιώργη Γιαννούλη ταξίαρχο του ΔΣΕ και εκτελεσμένο από τους ίδιους τους συντρόφους του, για ένα γεγονός που ακόμη και σήμερα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι του Γράμμου, έφεδρος αξιωματικός του αστικού στρατού με σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αργότερα αξιωματικός του ΕΛΑΣ. Ο πρώτος στρατιωτικός αρχηγός των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην ευρύτερη περιοχή του Γράμμου.

Το 1940-41 πολέμησε ως καπετάνιος τάγματος του 28ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, ενώ το 1946 οργανώνει την πρώτη ομάδα ανταρτών στον Γράμμο. Το 1947 η απέναντι πλευρά αναγνωρίζοντας την δυναμική του μέσω του παλιού του συμφοιτητή στην Νομική Σχολή Αθηνών και τότε Υπουργού Στρατιωτικών Φίλιππου Δραγούμη του αποστέλλει επιστολή στην οποία τον καλεί να παραδοθεί με αντάλλαγμα θέσεις και εξουσία.

Η απάντηση του λιτή και κατανοητή: “Δε θα με εξαγοράσετε”.

Μετά τα Δεκεμβριανά περνάει στο Μπούλκες όπου επιστρέφει το 1946 αναλαμβάνοντας αρχηγός των αντάρτικων ομάδων Βοϊου - Γράμμου. Ηγείται της επίθεσης στο Λιτόχωρο το 1947 και στην Κοτύλη όπου αιχμαλωτίζονται δεκάδες στρατιώτες των κυβερνητικών δυνάμεων.

Το 1947 με διοικητή τον Γιαννούλη γίνεται η προσπάθεια για την κατάληψη των Γρεβενών. Η αδελφή του Δωροθέα βρίσκονταν στην Αλβανία και γυρίζοντας στην Ελλάδα εντάσσεται στο τάγμα νεολαίας με διοικητή τον Αλευρά(αδελφό του Μπαρμπά-Γιάννη) ως νοσοκόμα.

Διοικητής των δυνάμεων του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ το 1947 ήταν ο αντιστράτηγος Γιώργος Λασάνης(Κίκιτσας) και διοικητής της 102 ταξιαρχίας ο Γιώργης Γιαννούλης. Μαζί τους κατά διαστήματα και ο Νίκος Μπελογιάννης αντισυνταγματάρχης στον βαθμό και μέλος της ομάδας διαφώτισης του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, που για ένα μικρό διάστημα βρίσκεται ως Πολιτικός Επίτροπος στην ταξιαρχία του Γιαννούλη. Τραυματίζεται σε μια μάχη και επιστρέφει στην έδρα του Γενικού Αρχηγείου.

Το 1948 ο Γιαννούλης συλλαμβάνεται, περνάει από Ανταρτοδικείο και αποφασίζεται η εκτέλεση του. Με πρόσχημα την περικύκλωση της Ταξιαρχίας του στο ύψωμα Γκόλιο-Κάμενικ από δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού που προχώρησαν σε περικύκλωση περνώντας από το έδαφος της Αλβανίας και με σημαντικές απώλειες από την πλευρά του ΔΣΕ.

Κάτι το οποίο (αναφορικά με τα γραφόμενα στην δισέλιδη απόρρητη έκθεση, δεν είναι αποσαφηνισμένο εάν είναι ευθύνη του Γιαννούλη).

“Εδώ επρόκειτο για μια προμελετημένη προβοκάτσια του τότε υπουργού των στρατιωτικών αντιστράτηγου Δημήτρη Βλαντά/πιο κάτω θα αναφερθώ σε αυτόν τον προβοκάτορα. Η δίκη του Γιαννούλη και η εκτέλεση του στο Βατοχώρι του Βίτσι αφού “πέρασε” στρατοδικείο, στο οποίο οι δικαστές ήταν ως πειθήνια όργανα του Βλαντά, ψήφισαν υπέρ της εκτέλεσης του.

Πάντως δεν είναι σίγουρο ότι ο Γιαννούλης εκτελέστηκε μετά τη δίκη. Σε ερώτηση της αδελφής του Δωροθέας για την τύχη του αδελφού της η απάντηση ήταν πως πήγε αποστολή στην Στερεά Ελλάδα.

Ο πατέρας του πέρασε στην Τσεχοσλοβακία, ενώ η αδελφή του Δωροθέα και η γυναίκα του Βασιλική πέρασαν στην Πολωνία όπου είχε περάσει και η σύζυγος του στρατηγού Σκοτίδα Πόπη, που είχε σκοτωθεί σε μια επιχείρηση και ο μικρότερος αδελφός του, τον οποίο είχα γνωρίσει προσωπικά στην Πολωνία το 1950.

Όλη η υπόθεση του Γιαννούλη ήταν μια προμελετημένη σκευωρία του Δημήτρη Βλαντά, που μετά τον Μάρκο διορίστηκε υπουργός των στρατιωτικών του ΔΣΕ. Η πρώτη εγκληματική του ενέργεια ήταν η σύλληψη 25 αξιωματικών του ΔΣΕ που υπηρετούσαν στις μονάδες των ανταρτών στην περιοχή του Έβρου για δήθεν κατασκοπία και με διαταγή του τους βασάνισαν απάνθρωπα. Με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη τους άφησαν ελεύθερους, ενώ στον Βλαντά έγινε αυστηρή παρατήρηση.

Άλλος “άθλος” αυτού του θλιβερού και ελεεινού Βλαντά ήταν η μάχη της Φλώρινας στις 13 Φεβρουαρίου 1949, με επικεφαλής τον Βλαντά, η οποία απέτυχε με πάνω από 700 θύματα του ΔΣΕ,ενώ ο Βλαντάς εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης και πανεκόβλητος επέστρεψε στην έδρα του Γ.Α.

Το 1956 στην 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ,ο Βλαντάς τιμωρήθηκε με προειδοποίηση εάν συνεχίσει τις εχθρικές ενέργειες κατά του κόμματος και του κινήματος θα διαγραφτεί από το ΚΚΕ. Τότε με την βοήθεια των ρουμανικών αρχών λιποτάκτησε από την Ρουμανία και πήγε στο Παρίσι όπου συνέχισε την αντικομουνιστική του προπάγαντα γράφοντας ιστορίες περί αγρίους....”.

Τα παραπάνω αποτελούν μέρος σημειώσεων από έκθεση που δόθηκε στα μέσα του 1949 στον Νίκο Ζαχαριάδη από στενό του συνεργάτη, ο οποίος αργότερα για πολλά χρόνια έζησε στην Ουγγαρία έγινε καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης και μέλος της κοινότητας του “Νίκος Μπελογιάννης”. Τα στοιχεία για τον Δ. Β αποτελούν συμπλήρωμα στα επόμενα χρόνια.

Δεν ξέρω εάν ζει ή πέθανε.