Τι να σκεφτόταν τότε... ο πρωθυπουργός, 13.1.2019

Ζούμε σε μια εποχή που ευτυχώς και για πολλούς λόγους δεν μαςεπιτρέπεται να έχουμε ψευδαισθήσεις ούτε κατ΄ ελάχιστο. Κάθε είδους, μορφής και υφής. Δεν υπάρχουν αλτρουισμοί, καλοί και κακοί ηγέτες, υπάρχουν μόνο δρόμοι και μέσα για την εξυπηρέτηση συμφερόντων και διέξοδοι για το μοίρασμα της παγκόσμιας τράπουλας.

Tα δόγματα, οι νέες και οι παλαιότερες ελίτ, δεν έχουν ούτε στο παραμικρό έναν κάποιο αλτρουισμό αναφορικά με τις επιδιώξεις τους, “φορώντας” ράσα και μάλιστα τα πιο φαρδιά για να μπορούν να εξυπηρετήσουν όσο πιο άνετα τα συμφέροντα τους.

Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να προσπαθήσεις να ξεχάσεις λειτουργώντας όσο πιο αφαιρετικά γίνεται θέλοντας να μελετήσεις τα της παγκόσμιας σκακιέρας.

Μερικά παραδείγματα ξεκινώντας από πολύ παλιά, περίπου πεντέμισι αιώνες πριν μπας και καταλάβουμε ότι περισσότερο μπορούμε για το σήμερα. Το 1454 ο τότε Πάπας, μάλλον για να ικανοποιήσει περισσότερο τα δικά του προβλήματα και ανάγκες αποφασίζει να μοιράσει τον κόσμο στα δύο: Σε Ανατολικό και Δυτικό.

Χρησιμοποιεί τις δύο μεγάλες ναυτικές δυνάμεις της εποχής, την Πορτογαλία και την Ισπανία, “κόβοντας” τον κόσμο στα δύο θεωρώντας μάλλον πως πρόκειται για κάποιο φάρμακο αλλά δεν τα είχε υπολογίσει καλά και σωστά.

Εμβόλιμα μπαίνει η Αγγλία της εποχής του Ερρίκου Η΄ και τοποθετεί τα πράγματα αιώνες πριν στην σημερινή τους διάσταση. Γίνεται για πρώτη φορά λόγος για το δόγμα της“ισορροπίας δυνάμεων”. Εμπεριστατωμένη ανάλυση τόσους αιώνες πριν. “Πρέπει να εμποδίζουμε κάθε ευρωπαϊκό κράτος να γίνεται παρά πολύ δυνατό,και να φροντίζουμε να διατηρούμε δύο ομάδες κρατών περίπου ισοδύναμες, υποστηρίζοντας πότε την μια πότε την άλλη”.

Εκπληκτική και διαχρονική αντίληψη της πραγματικότητας-αξίωμα για την μέχρι σήμερα κατάσταση, με την φοβερή προσθήκη που σήμερα ακολουθείται ως ευαγγέλιο: - Ο πιο επίφοβοςεμπορικός αντίπαλος είναι και ο εν δυνάμει σοβαρότερος πολιτικός εχθρός. Είπατε τίποτα(1);

Mια ισορροπία τρόμου που μέχρι και σήμερα παραμένει ζωντανή έχοντας αλλάξει μόνο τα πρόσωπα και οι παίκτες-chief στην γεωπολιτική σκακιέρα.

Σφαίρες επιρροής και Μεγάλες Δυνάμεις στην Ευρώπη και στην περιοχή που μας ενδιαφέρει την Ανατολική Μεσόγειο και στην Ελλάδα. Εδώ να δείτε τις ρίζες της ισορροπίας τρόμου και των σφαιρών επιρροής, ενός διαχρονικού πολιτικού και όχι μόνο αξιώματος με πολλές προεκτάσεις.

Οι Άγγλοι για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και για την Ελλάδα περίπου διακόσια χρόνια πριν: “Aληθές δόγμα της ευρωπαϊκής ισορροπίας είναι να μην επιτρέψουμε στην Ρωσία να αυξηθεί και στην Τουρκία να εξασθενήσει”.

Tην ίδια περίπου εποχή σε συζήτηση που είχαν οι πρεσβευτές της Αγγλίας και της Αυστρίας στην Αθήνα, ειπώθηκε το εξής πραγματικό και τρομερό:“ Ελλάς πραγματικώς ανεξάρτητος είναι κάτ παράλογον(!) Η Ελλάς πρέπει να είναι ή ρωσική ή αγγλική. Και επειδή δεν ημπορεί να είναι ρωσική πρέπει να είναι αγγλική”. Eίπατε τίποτα(2);

Η Ελλάδα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έπρεπε να είναι στα όρια της εξάρτησης για να μην εμποδίζει. Τους μεγάλους και τους λιγότερο μεγάλους που ήθελαν να ικανοποιήσουν τα φιλόδοξα σχέδια τους. Τώρα, κάποιες προσπάθειες που έγιναν στα μέσα του 20ου αιώνα, είχαν το ίδιο αποτέλεσμα στα πλαίσια εκείνου του δόγματος για την “ισορροπία των δυνάμεων”. Είπατε τίποτα(3);

Λίγιο μετά την Επανάσταση του 1821, ο Άγγλος Υπουργός Εξωτερικών Κάστερλη είχε χωρίς κανένα δισταγμό δηλώσει πως: “Η Ελλάς πρέπει να καταστή όσο το δυνατόν ολιγότερον επικίνδυνος, ο δε λαός της μικρόψυχος ως τα έθνη του Ινδοστάν”.

Ακολουθεί με μια ακόμη δήλωση λίγο αργότερα περίφημος Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Μέττερνιχ με μια ακόμη εκπληκτική δήλωση: “η Ελλάδα να γίνει λέμβος άνευ εδάφους και πηδαλίου”. Eνώ κάμποσα χρόνια αργότερα ο τότε Τσάρος δηλώνει: “ουδέποτε θα επιτρέψω τοιαύτην έκτασιν της Ελλάδος, ώστε να καταστή αυτή κράτος ισχυρόν “. Eίπατε τίποτα(4);

Μια προστασία από τις Μεγάλες Δυνάμεις που φτάνει μέχρι τον εικοστό αιώνα και τις μέρες μας. Το παράδειγμα διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας είναι η περίτρανη απόδειξη για του λόγου το αληθές.

Τώρα όσο για για την μεταπολεμική Ελλάδα, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Μια μόνο υπενθύμιση:“ Η Αμερική ήταν πάντα παρούσα στις ελληνικές εξελίξεις,παρούσα και αποτελεσματικά δραστήρια στο ελληνικό στρατιωτικό πραξικόπημα που ετοιμάστηκε από το 1965 μέσω της συνωμοσίας του “Ασπίδα” κι εκτελέστηκε από τον συνταγματάρχη Παπαδόπουλο....”

Aπό δημοσίευμα της Ουάσιγκτον Ποστ (1968), στο οποίο συμπληρώνεται πως ο Παπαδόπουλος ήταν “στρατολόγος καταδοτών της Γκεστάπο” και έπρεπε να λάβει σύντομα να λάβει την θέση που του αναλογεί και να συνεχίσει το έργο του όπως τότε στην Κατοχή. Είπατε τίποτα(5);

Οι μεγάλες αποφάσεις θέλουν ώριμες συνθήκες (όχι σε όλες φυσικά τις περιπτώσεις) και διεθνείς συμμάχους που ανά πάσα στιγμή θα είναι εκεί. Αυτά.