Για τον Sotirios Kapsohas με εκτίμηση και καλά κουράγια, 13.1.2019

Λίγα λόγια περί τίτλων

Χωρίς αμφιβολία θα ήταν σαφώς καλύτερα αν σε κάθε περίπτωση και περισσότερο όταν αναφερόμαστε στην πολιτική και στις επιμέρους εκφάνσεις της, αν επιτέλους κάποτε κατανοήσουμε πως δεν είναι ο τίτλος που τιμάει τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος που τιμάει τον τίτλο.

Ένα φαινόμενο που στις σημερινές συνθήκες πιθανώς όμως και διαχρονικά λειτουργεί σαν να το γνωρίζουμε όλοι αλλά να το παραδεχόμαστε μόνο κατά περίπτωση. Λες και βιώνουμε την αμφισημία μιας άλλης πραγματικότητας.

Υπάρχουν αυτοί που φουσκωμένοι από τους τίτλους τους εκμηδενίζουν τους υπόλοιπους χωρίς να υπολογίσουν απολύτως τίποτα, ευτελίζοντας στο έσχατο σημείο τον φερόμενο υπό μάλης τίτλο.

Θυμίζοντας κατά περίπτωση πάντα την Κίρκη που όποιος αποφασίζει να υποκύψει στο παιχνίδι της, γίνεται το λιγότερο κωμικός μέσα στην τραγικότητα του. Δηλαδή αγνώριστος.

Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου ο τίτλος δεν αντικατοπτρίζει την αξία εκείνου που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε “κάτοχο” του. Αλλά μάλλον ούτε και εκεί δεν είναι το μείζον ζήτημα.

Η φύση έχει προνοήσει και για αυτές τις περιπτώσεις. Δεν θα αφήσει να διαταραχτεί σε καμία περίπτωση η ισορροπία της αν κάπου χάρις στο νόμο της άνωσης θα υπάρξουν και οργανισμοί ελαφρότεροι στο μέτρημα.

Για την περίπτωση της ανθρώπινης φύσης συνεπώς και για όσους χαίρονται με την κατοχή και τη διαχείριση ενός-κάποιου τίτλου, μην συμπεριλαμβάνοντας στην κατηγορία αυτή τις εξαιρέσεις έχει αποφανθεί η εξελικτική ψυχολογία.

Οι εξαιρέσεις. Άνθρωποι ικανοί να κατανοήσουν την σημασία και την αξία της αποστολής τους. Την οποία επιτελούν ευπρεπώς και με μεγάλο συναίσθημα ευθύνης.

Όσο για τους υπόλοιπους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που μοιάζουν με τις αράχνες που κανιβαλίζουν μια διπλανή της ίδιας συνομοταξίας, νομίζοντας ότι έχει απλώσει τον ιστό της στην ίδια γειτονιά.

Αυτούς που μοιάζουν με τους μπαμπουίνους που πηδάνε από μια χουρμαδιά με τους λιγότερους χουρμάδες σε αυτή που απλά τι έχει: περισσότερους.

Άλλωστε η φύση του ανθρώπου είναι σύμφυτη με την ανάγκη του να επιβάλλεται και να κατακρεουργεί τον συνάνθρωπο του. Ο άνθρωπος για τον συνάνθρωπο μοιάζει σαν τον λύκο.

Για να επανέλθουμε στους πολιτικούς μικρόκοσμους, στα καθ΄ ημών και τους τίτλους ας προσέξουμε λίγο τα παρακάτω. Υπάρχουν οι εξής περιπτώσεις: Aυτή της αγέλης που όταν κάποιο μέλος της αποφασίζει να βγει εκτός συνόλου χάνει τα πάντα.

Θα υποστεί ψυχικό, σωματικό, πολιτικό εξευτελισμό και αν μάλιστα οι της αγέλης θα μπορούσαν να τον σκοτώσουν θα το έκαναν απλά και όμορφα. Θυμίζοντας την ιστορία εκείνη με την ομάδα χιμπατζήδων όπου συναντά μια χιμπατζίνα με το μικρό στην αγκαλιά της, η οποία είχε φύγει πριν λίγο καιρό από το κοπάδι.

Όταν εκείνη αντιλαμβάνεται την κατάσταση και την δυσμενή θέση της προχωράει σε μια κίνηση που φανερώνει την υποταγή της. Αγγίζει φιλικά τον αρχηγό και αυτός για να την ταπεινώσει ακόμη περισσότερο κόβει φύλλα από το διπλανό δέντρο, σκουπίζει το σημείο που τον ακούμπησε και δίνει το σύνθημα για την επίθεση.

Τα παρεμφερή και περισσότερο η λιγότερο συγκριτικά παραδείγματα πολλά. Η ουσία για την διαχρονική πραγματικότητα της κανιβαλικής μας κοινωνίας θα μας θυμίζει πάντα κατά τον γράφοντα το εξής: «Είναι εύκολο να παριστάνουμε σήμερα τον εξεγερμένο δηλώνοντας “ανυπακοή” που μέχρι χτες, ασυναίσθητα, ακόμη και στο τηλέφωνο συνομιλούσαμε μαζί σε στάση προσοχής, όπως εύκολο είναι να αποκαλούμε σήμερα «απόβλητο» εκείνον που μέχρι χτες προσκαλούσαμε στο σπίτι μας για να συνεορτάσουμε”.