Τα αν και τα γιατί, 4.2.2019

Ξέρετε: Eίναι παράξενο “τρένο” η πραγματικότητα και η κατανόηση της ιδιαίτερα σε δύσκολες εποχές και συνθήκες. Δεν ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις από την μια στιγμή στην άλλη. Πόσο μάλλον όταν έχεις να αντιμετωπίσεις διασταυρούμενα πυρά προχωρώντας στην επίλυση προβλημάτων που λίμναζαν επί δεκαετίες στα απόνερα “νεκρικών” διαλόγων. Που ίσως και να μην έγιναν ποτέ.

Δημιουργώντας παράλληλα και ενός είδους κανιβαλισμό που μπροστά του η σάτιρα και η επιθεώρηση της παλιάς καλής εποχής μοιάζουν σαν μικρές διδακτικές ιστοριούλες με αίσιο τέλος. Ο κανιβαλισμός δίνει φωνή και παρέμβαση σε “κάποιους” και σε “εκείνους” που χρόνια πριν αποτελούσαν αντικείμενο σχολιασμού τις μεταμεσονύκτιες ώρες, όταν γυρνούσες στο σπίτι κουρασμένος και έπαιρνες το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης σε έκαναν σε ντε τε χρόνο να αποκοιμηθείς.

Υπάρχουν αυτοί που είναι πάντα κοντά και κόντρα στον ιστορικό και πολιτικό χρόνο, θυμίζοντας ευτυχώς πως δεν είναι ο τίτλος που κάνει τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος που κάνει τον τίτλο.

Μια σύντομη παρένθεση: Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ένας σημαντικός άνθρωπος που είχε φύγει το ΄49 μετά το τέλος του Εμφυλίου από την Ελλάδα, περιπλανήθηκε στην Τασκένδη και μετά στην Βουλγαρία, ήλθε για 24ωρες στην Ελλάδα.

Με την βοήθεια δύο και ενός ανθρώπων, επισκέφτηκε το χωριό του χωρίς καμία ενόχληση, περιπλανήθηκε στην Καστοριά, είδε τις Πρέσπες και αργά την νύχτα πέρασε τα σύνορα.

Μια μικρή λεπτομέρεια: Ήταν από εκείνους τους Σλαβομακεδόνες. Που μαζί με χιλιάδες έχασαν την ιθαγένεια τους και δεν μπόρεσαν να γυρίσουν πίσω ούτε και για να πεθάνουν.

Αν; Γιατί; Σκεπτόμενοι τα παραπάνω και την πραγματικότητα των τελευταίων ημερών κυρίως στη Βουλή για το εν λόγω θέμα και τη θέση κάποιων, αναρωτιόμαστε τι νόημα έχουν οι κοινοβουλευτικές δηλώσεις μετανοίας. Για το συγκεκριμένο θέμα. Ποιος ξέρει...

Yπάρχουν και οι άλλοι που τελικά θα πάνε μαζί για να σε αντιμετωπίσουν και να σε νικήσουν(ελπίζουν). Αγαπώντας τα πισωγυρίσματα και θέλοντας να επιβεβαιώσουν πως πρέπει για άλλα εκατό χρόνια η Ελλάδα να έχει defacto κληρονομικό δίκαιο στην εξουσία.

Η παρένθεση που δεν ήταν τελικά παρένθεση, τους έχει γυρίσει στον χωρόχρονο κάπου στις Κορυσχάδες του 1944, και εκείνες τις τομές (αυτοδιοίκηση α΄ βαθμού) που έμοιαζαν ένα βήμα μπροστά και δέκα πιο μπροστά για την Ελλάδα της εποχής.

Κάντε μια σκέψη εικόνα: Διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, απονομή γερμανικών αποζημιώσεων, πιθανή επίλυση του Κυπριακού και σειρά ζητημάτων που σαπίζουν στο βάλτο των “νεκρικών” διαλόγων.

Πόσα ακόμη, που η κοινωνία αδημονεί να δει να υλοποιούνται μέχρι τη λήξη της τετραετίας. Γιατί η “πολιτική δεν είναι παρά ένας αγώνας ποδοσφαίρου”,(Μελά Μαντώ συγνώμη) και γιατί το “Κατά Σαδδουκαίων” είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ. “Τους ύπατους εγώ ανέδειξα στις συγκεντρώσεις και αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα”.

Καλό βράδυ.