“Θα το μάθετε όταν θα έλθουν να σας βρουν”, 9.2.2019

Eίναι μια πάνω-κάτω μια άγνωστη περίπτωση η απάντηση μιας 18χρονης παρτιζάνας του Τίτο όταν οι Ναζί την πήγαιναν στην αγχόνη και δεν απάντησε σε καμία από τις ερωτήσεις και τις αιτιάσεις τους. Ας ήταν μόλις 18 χρονών. Ο φασισμός τότε είχε ένα πρόσωπο και εκείνοι οι παλιοί ήξεραν πως και με ποιο τρόπο μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Μη φανταστείτε κατά πολύ. Τα χαρακτηριστικά του φασισμού έχουν αποκτήσει ένα πρόσωπο πιο εξευγενισμένο. Δήθεν... Έχει και μια μερίδα εκπροσώπων που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους και να δώσουν διαπιστευτήρια. Αλλά εις μάτην.

Θα σκιαγραφήσουμε δύο παραδείγματα σημερινής σοδειάς που κατά την γνώμη του γράφοντος πέρα από οποιαδήποτε “ποιοτικά” χαρακτηριστικά που δεν έχουν, δεν αντέχουν και ιδιαίτερου σχολιασμού.

Ο Ιωάννης “Βαπτιστής” Πρετεντέρης τα έβαλε με όλους και με όλα. Θυμίζοντας εκείνους που κάποτε έκαιγαν τα βιβλία, αυτός όταν θα δεήσει ο ύψιστος να γίνει χαλίφης, θα κλείσει εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια, και ό,τι τραβάει η ψυχή σας.

Μην νομίζετε όμως πως το είπε τυχαία. Ο Ιωάννης είναι γάτος. Κατάλαβε την “πατάτα” που έκανε η Νέα Δημοκρατία επιστρέφοντας στην Δημόσια Τηλεόραση και προσπάθησε να μαζέψει ότι απέμεινε. Εάν απέμεινε;

Όχι πως τα λεγόμενα του δεν αντικατοπτρίζουν μια φασίζουσα νοοτροπία η οποία διαχέεται με πολεμικές και κραυγές μην έχοντας κατά βάση το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Το οποίο δεν είναι άλλο από την επικράτηση του κέντρου προοδευτικού και “μη”, το οποίο θα κρίνει και το τελικό αποτέλεσμα.

Δύο άνθρωποι το έχουν καταλάβει. Για τον ένα είμαστε σίγουροι. Για τον άλλο μας το έδωσε να το καταλάβουμε. Πάμε αντίστροφα. Ο Νίκος Δένδιας με την “πρόβα νυφικού” στην συζήτηση για την Συμφωνία των Πρεσπών μπήκε πρώτος στη λίστα για την επόμενη μέρα.

Ο άλλος φυσικά είναι ο φίλος μου. Κατάλαβε την κατάκτηση(πολιτική) του μεσαίου χώρου και με χειρουργικές κινήσεις κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Με κάτι φθαρμένα υλικά που δεν λένε και πολλά, αλλά μπροστά σε όλη την καταστροφή που υπάρχει είναι μια λύση. Χωρίς να περιμένουμε και πολλά πράγματα από τη εν λόγω οργανική σύνθεση, αλλά...

Ο Κωνσταντίνος. Ο άλλος “καταστροφέας” είναι μια περίπτωση που συνδυάζει ποικίλα χαρακτηριστικά. Ένα καλό παιδί που θέλει αλλά δεν μπορεί. Μέχρι του σημείου να καταντάει γραφικός. Τα περί τανκς και άλλων επίγειων μέσων είναι προς χάριν εντυπωσιασμού. Τον συμπονούμε και συμπάσχουμε μαζί του.

Το διακύβευμα είναι μεγάλο και χωρίς πολλές εναλλακτικές. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Σε αυτό που έρχεται έχει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο κόσμους.

Το ζήτημα είναι σοβαρό και σηματοδοτεί πολλά. Ξεπερνώντας τα στενά ιδεολογικά όρια μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Περικλείει τη σύγκρουση δύο κόσμων. Τον κόσμο εκείνο που θυμάται τον Πινοτσέτ και τις πολιτικές του.

Τον κόσμο εκείνο που θέλει την υγεία ιδιωτικό αγαθό και στα χέρια λίγων. Τον κόσμο εκείνο που έφτασε την Ελλάδα εδώ που είμαστε, χωρίς κανείς να αποκλείει την ευθύνη της τελευταίας κυβέρνησης που σίγουρα είναι η μικρότερη σε σχέση με τις προηγούμενες.

Υπάρχουν αναμφίβολα και οι άλλες επιλογές στο πολιτικό στερέωμα που εκτός μοναδιαίων εξαιρέσεων είναι απόλυτα σεβαστές. Σε επίπεδο όμως μεγάλου κάδρου θα κληθεί κάποιος να διαλέξει ανάμεσα στον Άδωνι και τον Πολάκη. Τον Βρούτση και την Έφη. Τον Βορίδη και τον Καλογήρου. Τον Κουμουτσάκο και τον Κατρούγκαλο που ελπίζουμε να μην θυμάται εκείνη την περφόρμανς με το μαντηλάκι στο πέτο στην Μακρόνησο. Σε πολλούς και σε πολλά.

Όποιος δεν το βλέπει θα επιβεβαιώσει απόλυτα τον μεγάλο Μιχάλη Κατσαρό και το “Κατά Σαδδουκαίων”.

Καλό σας βράδυ.